SPOKEN WORD: ‘ik ben even moe’

Published on 9 November 2021 at 20:19

Wanneer uw overanalyserend, überrationeel, dominant brein u laat verdrinken tot het punt dat ge de fut niet meer hebt om recht te kunnen komen.
En wanneer daarbovenop de samenleving dit niet mogelijk acht, uw gevoelens niet als valide gezien willen worden. Uiteraard, ge moet gewoon doorgaan. Vermoeidheid, nooit van gehoord. Dr worden nu eenmaal dingen van u verwacht en excuses zijn nu even niet aan de orde. X

Maar ik ben even moe...
Mag ik? Of word ik dan een probleem, in plaats van een gewenst altijd-productief werktuig dat zijn leven moet wijden aan een betere samenleving, waarbij de mentale toestand er niet meer toe doet?
Nie zagen. Gewoon doorgaan.

- naar "ik ben even moe" geschreven op 30 juni 2021, no worries ik voel me best goed nu, maar dacht misschien deel ik deze even. x

CREDITS TO JURRIVH for the piano composition [ crying alone ]

 

Posted on Instagram on the 9th of November, 2021.

Gedicht:

Ik ben even moe
Moe van het continue gesprek dat ik lijk te moeten blijven voeren
Met het lichaam waarin ik geboren ben
De ziel die mijn emoties houdt, of toch probeert hen daar te houden
En de geest, die haar wil soms dreigt te verliezen

Ik ben even moe
Moe van het besef van mijn eindeloos overanalyserend brein
Het besef dat ik alles een te groot gewicht geef
Een gewicht dat zich opstapelt bovenin
Bovenin, waar ik bang ben er aan onder door te gaan
Opnieuw

Ik ben even moe
Moe van de gewichtige druk, alsof die insomnia heeft
Soms lijkt die té groot te zijn
Maar het is een vage massa
Een groot vaag geheel afkomstig uit mijn binnenin
Zo obscuur dat ik het nooit zeker weet
Nooit zeker kán weten

Ik ben even moe
Moe van de heersende onzekerheid
Moe van de angst van het onvermijdelijke controleverlies
Dat me altijd weet te overstelpen als een donderslag bij heldere hemel

Ik wil het niet
Ik kan het niet
Ik wil, ik kan
Ik wil het niet

Zie? Daar is het weer
Mijn wil
Mijn wil, die is ook moe
Of is het mijn geest?
Laat me zeggen, ze, nee
We zijn moe
Gewoon even moe

Die ‘even’  is eerder mijn lichaam, ziel en geest die hopen
Hopen dat het snel weer over gaat

En daar komt mijn ziel
Die het vertrouwen in het ‘dat-het-moge-goedkomen’ maar al te vaak niet kan meegeven
Met de controle die de gewoonte heeft om langzaam maar zeker te vertrekken
Zonder akkoord
Andere momenten rukt ze zich weg uit mijn hand
Ze rent uit de kamer
Om dan de deur vlammend hard achter zich toe te smijten
Geen moeite doende om mijn begeerde kalmte te bewaren
Dan gaat mijn hart nog harder bonzen
Mijn ziel verlangt naar een blijvend gelukkig, trots, tevreden gevoel

Maar ik weet beter
Alles komt
Alles gaat
Gevoelens van geluk
Trots
Tevredenheid
Gevoelens van ellende
Verslagenheid
Moeheid

Hoewel ik het vertrek van die laatsten mij nu moeilijk voor ogen kan krijgen

Ik zou wel willen
Maar mijn wil is moe

Ik ben even moe
Mijn lichaam smeekt me
Maar ik weiger het rust te geven

Hetzelfde geldt trouwens voor mijn dramatische hoofd
Onder het bewind van mijn bovenin
Mijn binnenin leidinggevende
Constant bezig
Overuren draaiende
Constant koel
Hopende dat mijn ziel sterk genoeg is om haar poorten gesloten te houden
Zodat de emoties geen roet in het eten komen smijten

Alles mij verzoekende om gewoon wat rust
Help

Ik wil het niet
Ik kan het niet
Ik wil, ik kan
Ik wil het niet
Mijn wil is moe

Maar ik moet

Ik probeer dingen los te laten
Maar heb ‘even’ tijd nodig

Ik ben even moe
Mag ik?


- Anne-Lien

Add comment

Comments

There are no comments yet.