Toen we enkele dagen geleden de railbike (een soort mislukte tandem op treinrails) (wel heel gezellig hoor) namen met ons gezin, was het een instant overrompeling van lawaai. Lawaai is het enige woord, gezien we schreeuwden naar elkaar als een bende slechthorenden dat het erg warm, maar amusant was, of iemand anders het dan als-het-u-belieft (!) kon overpakken op de fiets aan het stuur en of we er op den duur dan bijna waren, waarna we in een lachbui vervielen van hoe een verschrikkelijk fijne tijd we hadden.
Doordat het enige wat ik hoorde (bovenop dat geschreeuw) het eeuwige geklater van het toestel op de rails was, had ik amper door door welke eigenlijke stilte we rinkelden.
Ik had geen idee, tot we op de terugweg (die eindelijk constant naar beneden was, wegens de bijna loodrechte stand naar omhoog op de heenweg) ineens hard remden en besloten even helemaal stil te staan en te zijn in the middle of nowhere op zo'n karretje/fiets. Eén van de beste keuzes van de afgelopen weken.
Ik kan de rust die toen door m'n lijf ging niet beschrijven, maar oprecht, ik voelde een en al harmonie met mijn omgeving. De frisse wind klonk nooit zo in balans met de paar vogeltjes verderop. Met het onkruid dat meevoerde op de deining van dat briesje.
Stilte na een storm (van geluid) kan zo overweldigend mooi in de oren klinken.
Mijn kleine gelukskes van die ervaring? Naar beneden razen aan 19 km/u op een karretje dat daar niet voor gemaakt is, denken hoe bizar het concept van de railbike is, lachen met mijn siblings en dan die oorverdovend krachtige stilte.
Conclusie? Neem genoeg stilte. Rust. Stay safe. <3
P.S. Zeker een aanrader! Railbike des Hautes Fagnes (Leykaul) en vergeet niet stil te staan. ;)
Add comment
Comments