Madeliefje

Ik ben de dauw. Die druppel op jou. Jij, het allermooiste blad in het veld, een axioma, de liefste. Jij houdt van mij. Wij stralen als vuurtorens de nacht in. Ik hou van jou. Hierom verslik ik me in de horizon, de morgenstond, de ochtendglorie, het eerste licht. Jij houdt van mij. Bang dat die grote ronde bol mijn wakende positie overschaduwen zal en ik moet loslaten. Ik hou van jou. Waar mijn soortgenoten het opgeven, zich overgeven, overstijg ik mezelf. Ik klamp en adem. Ik hou van jou. Adem. Adem met de wind. Ik hou van jou. Adem de wind. Adem. Adem ondanks de wind. Jij houdt van mij. Focus op het deinen en kom. Tot mezelf. Ik kom tot ons. En enkel ons. Het diepste wezen. Ik hou van jou. Jij bent het laatste blad en ik adem zo hevig omdat ik je niet wil laten gaan. Ik adem zo hevig door haar lach dat ik roest. Ik hou van jou. Tot ik breek. Af. Ik hou van jou!

Voor eeuwig jouw nerven op mijn huid geschreven. Ik val voor je, nee, simultaan, vallen wij, wij vallen en we dansen zonder grond onder onze voeten. Die dans die de tijd doet stilstaan. Die dans die jij mij leerde. Die dans die trager danst dan de zwaartekracht en die dans die enkel in dit universum zo danst. We vallen. Éen en twee en zeven tot negen en-

Daar lig ik dan. In het gras. Verroest aan het allermooiste blad van het veld. Haar verstikkende lachgas ontbonden, de zuurstof gestolen, zodat ik je in de chemie van wie wij zijn voor eeuwig vast kan houden.

De seizoenen genegeerd zijn we als laatste blad op het winterbed gesukkeld. Een rood vlekje in de sneeuw. De herfst is voorbij en het lijkt de natuur te zijn die ons als één bevriest. We bestaan als één en zullen ontdooien als één. Versmolten als één. We versmelten onze tranen tot rivieren van geluk. Met de tijd walsen we tot het licht onze vormen ontbindt. Eén en twee en zeven tot negen en-

Daar zijn we dan, waar ik altijd al jouw thuis in herkende. De mooiste berg bovenop aarde.